ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ

Οι χειραψίες και τα «χρόνια πολλά» βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη με το που βρέθηκα στην αγορά, στους τρεις που θα συναντούσα, ο ένας ήταν υποχρεωτικά(!) Ανδρέας. Η Πάτρα κι ο πολιούχος της άγιος Ανδρέας, που γιόρταζε στις 30 του Νοέμβρη, δεν απέχουν δα και πολύ απ’ το Διακοπτό, μόλις 50 χιλιόμετρα. Τα ουζάκια στου Μίμη ήταν κερασμένα πότε απ’ τον έναν και πότε απ’ τον άλλον. Να ’ναι καλά οι άνθρωποι και να χαίρονται τη γιορτή τους.

Εκμεταλλεύτηκα τον καλό καιρό και βρέθηκα με λαχτάρα στο χωριό. Πριν από τις εκλογές είχα να κατέβω. Με τη μία ρούχα… αγγαρείας και στο χωράφι. Από τα πολλά νερά των προηγούμενων ημερών το χόρτο είχε φουντώσει, κατορθώσαμε όμως ανάμεσά τους να ξετρυπώσουμε μερικούς ζοχούς, που ήταν ότι πρέπει για το μεσημεριανό τραπέζι.
Η πορτοκαλιά είχε ετοιμάσει κάτι πορτοκάλια νααααα, με το συμπάθιο. Άλλη γεύση κι άλλη αίσθηση, όταν γεύεσαι το φρούτο πάνω απ’ το δέντρο. Άρωμα, νέκταρ. Οι ελιές κρατάνε ακόμα. Κατά το τέλος του μήνα μάλλον θα τρίψουμε. Πιο ψηλά, απ’ τους καπνούς που έβλεπα σκόρπια, κατάλαβα ότι είχαν ξεκινήσει το μάζεμα.
Είχε κατεβάσει πολύ νερό. Το αυλάκι δίπλα στο δρόμο είχε κατεβάσει στην παραλία αρκετή λάσπη. Κάποιος απρόσεχτος είχε αφήσει πάνω της το αποτύπωμα του παπουτσιού του. Φαντάζομαι πόσο θα παιδεύτηκε μετά να το καθαρίσει. Η θάλασσα πεντακάθαρη, είχε ένα ανεπαίσθητο κυματάκι, ίσα να σκάει χαδιάρικα πάνω στην άμμο.
Όλα τριγύρω ήρεμα, καμιά σχέση με τη βουή και την κοσμοχαλασιά του καλοκαιριού. Όλο το χωριό ήταν ήρεμο. Λίγοι επισκέπτες, που έσπασαν τη μονοτονία της πλατείας μόλις κατέβηκαν από τον οδοντωτό και κάθισαν για ένα καφέ στα καφενεία γύρω από το σταθμό. Μεγάλη υπόθεση το τραίνο για το χωριό, όσο καθυστερεί η ολοκλήρωσή του τόσο δυσκολεύουν οι συνθήκες για την επιβίωση της μικρής, αλλά πολύτιμης για τη ζωή του χωριού, αγοράς του. Καλά που λειτουργεί ο οδοντωτός Διακοπτό – Καλάβρυτα και φέρνει κάποιους επισκέπτες μέσα στο χειμώνα.
Να δούμε από την πρώτη του χρόνου που θα λειτουργήσει κι ο νέος Δήμος Αιγιάλειας, με έδρα το Αίγιο, τι θα σημάνει για το Διακοπτό και τους κατοίκους του. Ως τότε όμως έχουμε ακόμα λίγες μέρες, γιορτές έρχονται προς το παρόν, ας το φχαριστηθούμε!...
Ρίχνω άλλο ένα κούτσουρο στο τζάκι.

ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Τον γλύτωσα κυριολεκτικά κάτω απ’ τις ρόδες ενός κόκκινου αγροτικού ημιφορτηγού, που έτρεχε σαν τρελό στον κεντρικό –και μοναδικό– δρόμο του Διακοφτού. Γλυκό κανελί με άσπρο ξεχώριζε το θαμπό απ’ τη βρομιά χρώμα του. Κουλουριάστηκε σαστισμένο στην άκρη του δρόμου όπως τον ακούμπησα –δίπλα απ’ το εκλογικό κέντρο– ανάμεσα στα πυκνά γεράνια, που έπεφταν από δυο ντενεκέδες λαδιού που τις είχαν μετατρέψει σε γλάστρες. Μετά το πρώτο σοκ το μικρό σκυλί ξεθάρρεψε. Το ένοιωσα ξαφνικά να τρίβεται με ευγνωμοσύνη στα πόδια μου τρυπώνοντας κάτω απ’ το γραφείο. Από τη στιγμή εκείνη έγινε η… ουρά μου. Έγινε κι η μασκότ της παράταξης. Ο «Αρίστος» –όπως τον βάφτισα τιμής ένεκεν– μ’ ακολουθούσε από ‘κείνη την ώρα σε κάθε μου βήμα, χοροπηδώντας συνέχεια παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα πόδια μου.

Δεν ήταν και λίγες οι περιοδείες κι οι πεζοπορίες εκείνων των ημερών. Από το πρωί στο κυνήγι των ψήφων σε καφενεία, σπίτια, μαγαζιά. Οκτώβριος μήνας κι ο καιρός καλοκαίρι –καλή ώρα όπως αυτές τις μέρες– διευκόλυνε τις συγκεντρώσεις στους ανοιχτούς χώρους. Οι καφέδες, τα ούζα και τα κρασιά στην ημερήσια διάταξη. Οι υποσχέσεις συναγωνίζονταν τα κεράσματα κι οι δεσμεύσεις ακόμα πιο εύκολες κι απ’ το μοίρασμα των σταυρωμένων ψηφοδελτίων. Άσε που τα τελευταία βράδια, κάποιοι για να πάρουν τις ψήφους –όπως μου έλεγαν– «τρύπωναν και στα υπόγεια».
Είναι αλλιώς οι εκλογές στην περιφέρεια. Οι –μέχρι χτες– «Καποδιστριακοί» Δήμοι ατέλειωτοι, με σκόρπιους οικισμούς και χωριά ετερόκλιτα. Με έντονο το τοπικιστικό στοιχείο και τις αντιπαλότητες. Με τα σόγια και τις κουμπαριές. Για έναν «Αθηναίο», για έναν «ξένο» –κατά την προσφιλή έκφραση των «ντόπιων»– τα πράγματα φαίνονται πολύ διαφορετικά. Ζώντας μακριά από την μίζερη κι ανιαρή –τις περισσότερες φορές– καθημερινότητα του τόπου, μπορείς να ξεχωρίσεις με πιο καθαρό μάτι αδυναμίες και προβλήματα, αλλά και δυνατότητες κι ευκαιρίες. Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία να δεις από κοντά και να αισθανθείς από πρώτο χέρι, τι είναι να ζεις μακριά από τα αστικά κέντρα. Εκεί που τα αυτονόητα για τους πολλούς, είναι πολυτέλειες.
Ο «Καλλικράτης» που ήρθε να συνεχίσει τη διοικητική ανασυγκρότηση της χώρας, κάνει τα πράγματα ακόμα πιο απρόσωπα. Βρέθηκα προχτές και πάλι στο Διακοφτό, τίποτε δεν θυμίζει την ένταση και το πάθος εκείνων των ημερών. Καλό –από μια μεριά– αυτό, εφόσον οι κάτοικοι των χωριών έχουν τη δυνατότητα με ηρεμία να επιλέξουν τους ανθρώπους που θα αναδειχτούν στα αξιώματα και θα τους εκπροσωπήσουν στα κοινά. Το μεγάλο στοίχημα –απ’ την άλλη– είναι να κατορθώσουν αυτοί οι «μικροί» τόποι να διατηρήσουν τη φυσιογνωμία τους και ν’ αναπτυχθούν σε όφελος των τοπικών κοινωνιών, να μην μετεξελιχθούν σε φτωχούς συγγενείς των μεγάλων πόλεων-εδρών των νέων Δήμων, που σε πολλές περιπτώσεις τα οικονομικά τους μοιάζουν με βαρέλια δίχως πάτο.

Τον «Αρίστο» τον πήρα τελικά στο σπίτι. Το πρωί έξω και το βράδυ στην πίσω αυλή. Μου έκανε τις νύχτες μαρτύριο απ’ την κλάψα να τον πάρω μέσα. Γρατζουνούσε την πόρτα. Γρύλιζε. Καλά που το σπίτι ήταν στην άκρη του χωριού. Το μαρτύριο κράτησε μερικές νύχτες. Έβρεχε εκείνη τη Δευτέρα του 2002. Το ξύπνημα μετά την τρίτη θέση και τον αποκλεισμό απ’ τον δεύτερο γύρο βαρύ. Η συναισθηματική ένταση μεγάλη. Είχα ζήσει εκείνο το διάστημα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες της ζωής μου, αλλά και μερικές από τις πιο εφιαλτικές μου νύχτες. Τον άφησα τελικά στη Μαριάνθη, σαν τρελός έκανε. Μπήκα στ’ αυτοκίνητο με τα μάτια και το πρόσωπο μούσκεμα. Δεν καταλάβαινα αν ήταν απ’ τη βροχή, απ’ τη συγκίνηση ή απ’ όλη την ένταση και την πίεση των ημερών. Με τους υαλοκαθαριστήρες στο φουλ πάτησα γκάζι και βγήκα στην παλιά Εθνική. Οι δρόμοι μας κατάλαβα –εκ των υστέρων– πως ήταν από πάντα διαφορετικοί. Ίσως εκείνος να το είχε καταλάβει εξ αρχής…

ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Τα τοπία ακολουθούν τις εποχές. Το περιβάλλον αλλάζει μαζί με τις κλιματικές αλλαγές. Εναλλαγές που δεν γίνονται τόσο αισθητές στα μεγάλα αστικά κέντρα, εκτός ίσως από τους πλημμυρισμένους δρόμους ή υπόγεια μετά από μια ξαφνική νεροποντή ή την αφόρητη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα τις μέρες του καύσωνα.
Στην εξοχή είναι αλλιώς. Οι εποχές έχουν την ώρα τους, το χρώμα τους, το άρωμά τους. Ο τόπος αλλάζει. Οι παραλίες εγκαταλείπονται, τα μαγαζιά κλείνουν, οι καρέκλες μαζεύονται απ’ τις πλατείες, τα τζάκια ανάβουν, η ναφθαλίνη αγκαλιάζει και πάλι τα ρούχα που αποσύρονται στις ντουλάπες.
Στην εξοχή και οι ανθρώπινες δραστηριότητες ακολουθούν τις εποχές. Όργωμα, σπορά, θερισμός, τρύγος, συγκομιδή. Το ίδιο και τα προϊόντα της γης, λάδι, αλεύρι, καπνός, μπαμπάκι, πορτοκάλι έχουν το καθένα το χρόνο του, περιμένοντας καρτερικά να έρθει η ώρα της παραγωγής του.
Περπάτησα στην έρημη παραλία της Εγκάλης. Η υγρασία έντονη και η βροχή που πέφτει ψιλή συμπληρώνει τη μελαγχολία του συννεφιασμένου πρωινού. Δίπλα τα μαγαζιά που πλημμυρίζουν με κόσμο το καλοκαίρι στέκουν σιωπηλοί μάρτυρες της αλλαγής. Ένας ερασιτέχνης ψαράς τραβά με βιασύνη τη πετονιά του, με ενθουσιασμό και πολύ προσοχή ξαγκιστρώνει έναν κέφαλο.
Αυτή η πλευρά του Διακοπτού δεν έχει αναπτυχθεί οικιστικά, εφόσον είναι εκτός σχεδίου. Από κτίσματα μόνο αυτά τα μαγαζιά υπάρχουν κι ένα - δυο σπίτια, αυθαίρετα που βρίσκονται εκεί από χρόνια. Γύρω ο τόπος γεμάτος χωράφια με αμπέλια, λεμονιές κι ελιές. Ούτε δρόμος καλά - καλά δεν υπάρχει. Το καλοκαίρι με τον πολύ κόσμο, γίνεται το αδιαχώρητο από αυτοκίνητα και μηχανάκια, που παρκάρουν μετά βίας είτε στα χωράφια που χρησιμοποιούνται ως αυτοσχέδια πάρκινγκ, είτε στην άκρη του δρόμου, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στην ούτως ή άλλως προβληματική κυκλοφορία. Ο δρόμος που κατευθύνεται προς την παραλία –αυστηρά 4 μέτρα– ίσα που επιτρέπει τη διέλευση ενός αυτοκινήτου, ενώ ένας θεόστενος αγροτικός δρόμος –σκάρτα 3 μέτρα– χρησιμεύει τους καλοκαιρινούς μήνες για την εξυπηρέτηση των αυτοκινήτων που φεύγουν.
Είπα να γυρίσω απ’ αυτόν το στενό δρομάκο, αφού η διαδρομή μέσα από τα κτήματα κάνει την επιστροφή πιο ενδιαφέρουσα και ευχάριστη. Στην πρώτη στροφή μια άσπρη λινάτσα μέσα σ’ ένα κτήμα τράβηξε την προσοχή μου. Μια κεραμοσκεπή ξεπρόβαλε από πάνω, ανάμεσα στις λεμονιές. Η περιέργεια με έφερε λίγο πιο κάτω, πήγα από πίσω. Πίσω από τη λινάτσα, που είχε πιο πίσω της και μια πράσινη στερεωμένη στις ελιές, εκεί που το περασμένο καλοκαίρι βρίσκονταν λεμονιές, είχε κτιστεί ένα μακρόστενο κτίριο. Ήταν σχεδόν έτοιμο, σοβαντισμένο, σκεπασμένο κι οι αποχετεύσεις τοποθετημένες.
Το ευρύχωρο ακίνητο –όσο μπόρεσα να ξεχωρίσω από τα παράθυρα– προοριζόταν για κατοικία ή και κατοικίες. Πουθενά δεν είχε αναρτημένη πινακίδα με την ένδειξη τυχόν οικοδομικής άδειας, ούτε κάποια άλλη ένδειξη, αντίθετα το «καμουφλάζ» με τις λινάτσες δημιουργούσε άλλες σκέψεις.

«Αγροτική αποθήκη» σε καλλιεργούμενα αγροκτήματα. Άλλο ένα «παράθυρο» της νομοθεσίας –όπως καλή ώρα οι ημιυπαίθριοι– που επιτρέπει να καταστρατηγείται κατά το δοκούν η πολεοδομική νομοθεσία και να ξεφυτρώνουν ανεξέλεγκτα τα αυθαίρετα. Ποια δημοτική ή νομαρχιακή αρχή μπορεί να ελέγξει αν τηρούνται τα νόμιμα; Τώρα μάλιστα που οι νομαρχίες καταργούνται κι ο δήμος συγχωνεύτηκε στο Δήμο Αιγιάλειας, όλα γίνονται πιο εύκολα τετελεσμένα. Είναι και προεκλογική περίοδος…
Οι εποχές μπορεί ν’ αλλάζουν στις εξοχές του τόπου μας, οι κυβερνήσεις το ίδιο. Εκείνο που φαίνεται ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει με καμία κυβέρνηση είναι η αυθαιρεσία κι η κουτοπονηριά μας.
«Καλλικράτη», μ’ ακούς;

ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΒΟΥΡΑΪΚΟΥ

Μοναδικής ομορφιάς εικόνες ξεδιπλώνονται στα μάτια του περιπατητή που θα θελήσει ν’ ακολουθήσει τις γραμμές του Οδοντωτού και να χωθεί βαθειά μέσα στο φαράγγι του Βουραϊκού.
Δέντρα και βράχια, νερά και πουλιά, άγρια φύση και γαλήνη ψυχής συναντιούνται σε κάθε βήμα στις αλλεπάλληλες καμπές μαζί με τις γραμμές του Οδοντωτού, όπως απλώνονται νωχελικά, σαν ναρκωμένο φίδι, πάνω στα φρεσκοστρωμένα χαλίκια.
Διόλου παράξενο για τις «ελληνικές μας συνήθειες», που την παρακίνηση γι’ αυτή την «ανακάλυψη» μάς την έδωσαν οι καλοί φίλοι από τη Γαλλία, που έρχονται χρόνια στο Διακοφτό, έχουν αποχτήσει πλέον και το δικό τους σπίτι και που γνωρίζουν σχεδόν κάθε μονοπάτι και διαδρομή, κάθε πέτρα και γωνιά αυτής της πανέμορφης περιοχής της Αχαΐας, αλλά και της Ανατολικής Αιγιαλείας θα έλεγα.
Θησαυρός παρθένος, έρμαιο στην εγκατάλειψη και την αδιαφορία, υπομένει για χρόνια τις ανθρώπινες βαρβαρότητες και την οργή της φύσης. Ένα κομμάτι χρυσάφι το φαράγγι του Βουραϊκού, που θα μπορούσε ν’ αποτελεί όχι μόνο πνεύμονα πρασίνου και αναψυχής, αλλά και πόλο έλξης και σημείο αναφοράς για την περιοχή, αργοπεθαίνει «προστατευμένο» στη θεσμική αγκαλιά της «NATURA 2000».
Δεν ξέρω ποιες μπορεί να είναι οι προτεραιότητες του νέου Δήμου Αιγιάλειας, που μας έφερε ο «Καλλικράτης», δεν γνωρίζω ποια μπορεί να είναι τα έργα που θα υλοποιήσει η ανανεωμένη Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, αγνοώ τι σχέδια μπορεί να καταρτίζονται απ’ την κυβέρνηση για την περιφερειακή ανάπτυξη. Η ανάπλαση και αξιοποίηση όμως του φαραγγιού του Βουραϊκού, θα πρέπει ν’ αποτελέσει χρέος όλων το φορέων της περιοχής και προσωπική υπόθεση του κάθε κατοίκου του Διακοπτού.
Οι θέσεις εργασίας, η παραμονή των νέων στον τόπο τους, ο τουρισμός τελικά κι η οικονομική ανάπτυξη, ας μην παραμένουν, για τέτοιες κραυγαλέες τουλάχιστον περιπτώσεις, όπως το φαράγγι του Βουραϊκού, έννοιες που αφορούν κάποιους άλλους, κάποιους «αρμόδιους», αλλά ας γίνουν επιτέλους υπόθεση του καθενός από εμάς.

ΦΩΤΙΕΣ ΑΝΑΒΕΙ Ο "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ"

Συναγερμός έχει σημάνει στο Διακοφτό εξαιτίας της δυνατότητας που δίνει ο "Καλλικράτης" για τη δημιουργία Δήμου Ανατολικής Αιγιάλειας με έδρα το Διακοπτό, από τη συνένωση των μέχρι σήμερα Καποδιστρικών Δήμων Διακοπτού, Ακράτας και Αιγείρας. Οι διεργασίες και διαβουλεύσεις έχουν χτυπήσει κόκκινο, εφόσον όλοι οι τοπικοί παράγοντες είχαν επαναπαυτεί με την ιδέα ότι το Διακοπτό θ' αποτελέσει μέρος του ενιαίου Δήμου Αιγίου. Φυσικά, η δυνατότητα αυτή δεν έχει εκλείψει, εφόσον το υπουργείο Εσωτερικών αφήνει την τελική απόφαση κι επιλογή στις τοπικές κοινωνίες.

Στο σημερινό έκτακτο Δημοτικό Συμβούλιο αναμένεται να διασταυρώσουν τα ξίφη τους οι υπέρμαχοι των διισταμένων απόψεων, εκείνων δηλαδή που υπερθεματίζουν για τη δημιουργία ενός μικρού Δήμου Ανατολικής Αιγιάλειας (μεταξύ των οποίων και ο νυν δήμαρχος Διακοπτού Παναγιώτης Βασιλείου) κι όσων υποστηρίζουν τον σχηματισμό ενός ευρύτερου Δήμου Αγίου. Η συζήτηση αναμένεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ασφαλώς θα αναζωοπυρώσει τα σβημένα από καιρό πνεύματα κι ενδιαφέροντα για τις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές.

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Χειμωνιάτικος ο καιρός στο Διακοφτό αυτό το Σαββατοκύριακο, παρά τις καλές στιγμές του το πρωί του Σαββάτου. Ο αέρας ήταν δυνατός κι η βροχή έδωσε δυναμικό παρόν! Λιγοστοί οι επισκέπτες και η κίνηση τόσο στην αγορά, όσο και στον οδοντωτό ήταν περιορισμένη. Κάτι τα νέα μέτρα, κάτι οι γιορτές που έρχονται κρατούν όλοι -ως φαίνεται- τις δυνάμεις τους για αργότερα, προς το Πάσχα. (Εμείς πάντως τα ουζάκια μας τα ήπιαμε στο Μίμη!)

Στο μεταξύ ο δραστήριος Σύλλογος "ΝΕΑ ΠΝΟΗ" έχει ετοιμάσει μια όμορφη βραδιά με την ευκαιρία της ημέρας της γυναίκας, για αύριο 8 Μαρτίου, στις 9 το βράδυ στο καφέ G-SPOT (απέναντι από το σταθμό του τραίνου). Η είσοδος με ποτό είναι 10 ευρώ. Αναμένεται ξεφάντωμα γι' αυτό όσες πιστές σπεύσατε!

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ"

Ενόψει "Καλλικράτη" ο Δήμος Διακοπτού διαβουλεύεται με τους δημότες του. Στην ιστοσελίδα του Δήμου έχει αναρτηθεί το εξής ερωτηματολόγιο:

"Στα πλαίσια των συζητήσεων για τον Καποδίστρια 2, επιλέξτε ποια απο της παρακάτω προτάσεις θεωρείτε ότι είναι η ιδανική για τον Δήμο του Διακοπτού.
Διακοπτό - Αίγιο
Διακοπτό - Ακράτα
Διακοπτό - Καλάβρυτα
Διακοπτό - Ακράτα - Αιγείρα
Διακοπτό - Αίγιο - Ακράτα - Αιγείρα"
Καταχώριση Έρευνας Προβολή Αποτελεσμάτων

ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Διακοπτού
«ΝΕΑ ΠΝΟΗ»

σας προσκαλεί στον ετήσιο αποκριάτικο χορό του, που διοργανώνεται
το ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010, στις 8.30’ μ.μ.,
στην ταβέρνα του Κώστα Κακκαβά (Διακοπτό).

Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΚΗΣ

Η Γενική Γραμματέας

ΒΑΣΩ ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΗ-ΒΟΥΛΓΑΡΗ

Foto by: Giuseppe Rubini