ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Τα τοπία ακολουθούν τις εποχές. Το περιβάλλον αλλάζει μαζί με τις κλιματικές αλλαγές. Εναλλαγές που δεν γίνονται τόσο αισθητές στα μεγάλα αστικά κέντρα, εκτός ίσως από τους πλημμυρισμένους δρόμους ή υπόγεια μετά από μια ξαφνική νεροποντή ή την αφόρητη ζέστη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα τις μέρες του καύσωνα.
Στην εξοχή είναι αλλιώς. Οι εποχές έχουν την ώρα τους, το χρώμα τους, το άρωμά τους. Ο τόπος αλλάζει. Οι παραλίες εγκαταλείπονται, τα μαγαζιά κλείνουν, οι καρέκλες μαζεύονται απ’ τις πλατείες, τα τζάκια ανάβουν, η ναφθαλίνη αγκαλιάζει και πάλι τα ρούχα που αποσύρονται στις ντουλάπες.
Στην εξοχή και οι ανθρώπινες δραστηριότητες ακολουθούν τις εποχές. Όργωμα, σπορά, θερισμός, τρύγος, συγκομιδή. Το ίδιο και τα προϊόντα της γης, λάδι, αλεύρι, καπνός, μπαμπάκι, πορτοκάλι έχουν το καθένα το χρόνο του, περιμένοντας καρτερικά να έρθει η ώρα της παραγωγής του.
Περπάτησα στην έρημη παραλία της Εγκάλης. Η υγρασία έντονη και η βροχή που πέφτει ψιλή συμπληρώνει τη μελαγχολία του συννεφιασμένου πρωινού. Δίπλα τα μαγαζιά που πλημμυρίζουν με κόσμο το καλοκαίρι στέκουν σιωπηλοί μάρτυρες της αλλαγής. Ένας ερασιτέχνης ψαράς τραβά με βιασύνη τη πετονιά του, με ενθουσιασμό και πολύ προσοχή ξαγκιστρώνει έναν κέφαλο.
Αυτή η πλευρά του Διακοπτού δεν έχει αναπτυχθεί οικιστικά, εφόσον είναι εκτός σχεδίου. Από κτίσματα μόνο αυτά τα μαγαζιά υπάρχουν κι ένα - δυο σπίτια, αυθαίρετα που βρίσκονται εκεί από χρόνια. Γύρω ο τόπος γεμάτος χωράφια με αμπέλια, λεμονιές κι ελιές. Ούτε δρόμος καλά - καλά δεν υπάρχει. Το καλοκαίρι με τον πολύ κόσμο, γίνεται το αδιαχώρητο από αυτοκίνητα και μηχανάκια, που παρκάρουν μετά βίας είτε στα χωράφια που χρησιμοποιούνται ως αυτοσχέδια πάρκινγκ, είτε στην άκρη του δρόμου, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στην ούτως ή άλλως προβληματική κυκλοφορία. Ο δρόμος που κατευθύνεται προς την παραλία –αυστηρά 4 μέτρα– ίσα που επιτρέπει τη διέλευση ενός αυτοκινήτου, ενώ ένας θεόστενος αγροτικός δρόμος –σκάρτα 3 μέτρα– χρησιμεύει τους καλοκαιρινούς μήνες για την εξυπηρέτηση των αυτοκινήτων που φεύγουν.
Είπα να γυρίσω απ’ αυτόν το στενό δρομάκο, αφού η διαδρομή μέσα από τα κτήματα κάνει την επιστροφή πιο ενδιαφέρουσα και ευχάριστη. Στην πρώτη στροφή μια άσπρη λινάτσα μέσα σ’ ένα κτήμα τράβηξε την προσοχή μου. Μια κεραμοσκεπή ξεπρόβαλε από πάνω, ανάμεσα στις λεμονιές. Η περιέργεια με έφερε λίγο πιο κάτω, πήγα από πίσω. Πίσω από τη λινάτσα, που είχε πιο πίσω της και μια πράσινη στερεωμένη στις ελιές, εκεί που το περασμένο καλοκαίρι βρίσκονταν λεμονιές, είχε κτιστεί ένα μακρόστενο κτίριο. Ήταν σχεδόν έτοιμο, σοβαντισμένο, σκεπασμένο κι οι αποχετεύσεις τοποθετημένες.
Το ευρύχωρο ακίνητο –όσο μπόρεσα να ξεχωρίσω από τα παράθυρα– προοριζόταν για κατοικία ή και κατοικίες. Πουθενά δεν είχε αναρτημένη πινακίδα με την ένδειξη τυχόν οικοδομικής άδειας, ούτε κάποια άλλη ένδειξη, αντίθετα το «καμουφλάζ» με τις λινάτσες δημιουργούσε άλλες σκέψεις.

«Αγροτική αποθήκη» σε καλλιεργούμενα αγροκτήματα. Άλλο ένα «παράθυρο» της νομοθεσίας –όπως καλή ώρα οι ημιυπαίθριοι– που επιτρέπει να καταστρατηγείται κατά το δοκούν η πολεοδομική νομοθεσία και να ξεφυτρώνουν ανεξέλεγκτα τα αυθαίρετα. Ποια δημοτική ή νομαρχιακή αρχή μπορεί να ελέγξει αν τηρούνται τα νόμιμα; Τώρα μάλιστα που οι νομαρχίες καταργούνται κι ο δήμος συγχωνεύτηκε στο Δήμο Αιγιάλειας, όλα γίνονται πιο εύκολα τετελεσμένα. Είναι και προεκλογική περίοδος…
Οι εποχές μπορεί ν’ αλλάζουν στις εξοχές του τόπου μας, οι κυβερνήσεις το ίδιο. Εκείνο που φαίνεται ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει με καμία κυβέρνηση είναι η αυθαιρεσία κι η κουτοπονηριά μας.
«Καλλικράτη», μ’ ακούς;